با وجود اين پيشرفت ها عطرسازى سنتى هندوستان كه بيشتر رايحه هايش بر اساس بخور بود همچنان ادامه داشت.

قديمی ترين عصاره گيرى از گل سرخ در كتيبه اى هندى ثبت شده و در كتيبه اى ديگر به نام Harshacharita كه مربوط به قرن هفتم بعد از  ميلاد است نيز به استفاده از رايحه عود اشاره شده است.

 به نظر مي رسد زنى عطر ساز به نام Tapputi كه در لوحى با خط ميخى مربوط به هزاره دوم قبل از ميلاد، در منطقه بين النهرين به نامش اشاره شده، اولين شيميدان ثبت شده جهان باشد.

اخيرا در جزيره قبرس، باستان شناسان حداقل 60 شيشه عطر در يك عطارى قديمى مربوط به 4000 سال پيش كشف كرده اند كه ظاهرا قديمى ترين عطرهاى جهان است.

الكيندى، شيميدان عرب، در قرن نهم كتابى به نام"عصاره گيرى و اصول شيميايى عطر"  نوشته است كه شامل بيش از 100  دستورالعمل ساخت روغ نها و مايعات معطر، مرهم ها و جايگزين داروهاى گران قيمت و همچنين 107 روش براى ساخت عطر است.

پزشك و شيميدان ايرانى، ابوعلى سينا، نخستين بار فرآيند استخراج عصاره از گلها به وسيله تقطير را كه امروزه رايجترين روش عطرسازى است، انجام داد. او ابتدا اين روش را روى گل سرخ پياده كرد كه عملا به توليد گلاب منجر شد.

قبل از اين كشف بزرگ، عطرهاى مايع مخلوطى از روغ نها، پودر گلها و گياهان خشك شده بودند. هردو روش بالا، تاثير قابل توجهى در صنعت عطرسازى و پيشرف تهاي علمى غرب، به خصوص در علم شيمى داشت.

دانش عطرسازى در قرن چهاردهم با گسترش اسلام به اروپا راه يافت و نهايتا در سال 1370 ميلادى يك مجارستانى، نخستين عطر مدرن را با روغنهاي محلول در الكل به فرمان ملكه اليزابت اين كشور توليد كرد كه در اروپا با عنوان  Hungary Waterشهرت يافت.

هنر عطرسازى در دوره رنسانس پيشرفت چشمگيرى داشت. البته در ابتدا عطرها در اقشار مرفه مورد استفاده قرار مي گرفت و از قرن شانزدهم، فرانسه به قلب عطر و ادوكلن اروپا تبديل شد و كاشت گلهاى متنوع براى اسانس در اين كشور رونق گرفت.

سرانجام از قرن هجدهم كارخانه هاي صنعتى توليد عطر فرانسه شروع به فعاليت گسترده و  سراسری در  این زمینه كردند.